Τέλη Ιουλίου. Είναι αρκετά νωρίς το πρωί και βρισκόμαστε στην Ποτίδαια Χαλκιδικής έξω από έναν φούρνο. Καθώς βγαίνουμε από το αμάξι για να αγοράσουμε το πρωινό μας, συναντάμε έξω από τον φούρνο, σε ένα σπίτι στα απέναντι του δρόμου, ένα υπέροχο σκύλο. Μεσαίο προς ψηλό ανάστημα, γεροδεμένο, αρσενικό. Χρώμα λευκό, καφετί και λίγο μαύρο. Και κάτι μάτια… διαπεραστικά σαν χάντρες, χρώματος πορτοκαλί με λίγο κανελί. Μας κοιτάει με ένα απόλυτα επιβλητικό ύφος.
Στην θέα ενός αρσενικού υγιούς πίτμπουλ όλοι τα χάνουν. Ενώ περίμενα να αρχίζει να γρυλίζει και να γαυγίζει (φαινόταν ότι τον είχαν βάλει για φύλακα), είδα ένα ζώο να κουνάει γεμάτο χαρά την ουρά του και να παρακαλάει με εκείνη την χαρακτηριστική φωνή που κάνουν τα σκυλιά για λίγο χάϊδεμα. Αυτό ήταν. «Κόλλησα» με τα πίτμπουλ. Γενικά είμαι της θεωρίας πως δεν υπάρχει κακό σκυλί. Υπάρχει κακό αφεντικό ή κακός ιδιοκτήτης σκύλου.
Η εξήγηση αυτής της θεωρίας είναι απλή. Ο σκύλος –σαν ζώο- είναι πλασμένος για να υιοθετεί τον χαρακτήρα του αφεντικού του. Καλό αφεντικό σημαίνει υπάκουο, ευγενικό και φιλικό σκυλί.
Τι γίνεται όμως με τα πίτμπουλ;
Είμαι σίγουρη πως όλοι έχουν ακούσει ιστορίες γι’ αυτά. Για την αγριότητά τους, τις κυνομαχίες, για το γεγονός ότι έχουν επιτεθεί, ακόμα και σκοτώσει, μικρά παιδιά. Άραγε φταίνε τα σκυλιά; Ή όχι;
Για να καταλάβει κανείς τι γίνεται με τα συγκεκριμένα ζώα, θα πρέπει να μελετήσει την ίδια την ράτσα. Δεν μπορείς να κρίνεις, αν πρώτα δεν ψάξεις το υπόβαθρο.
Τα Πίτμπουλ αποτελούν μείξη δύο ρατσών, των Τεριέ (κι όμως!) και των Μπουλ (από αυτά βγήκαν ράτσες όπως τα μπουλντόγκ) και στην αρχή χρησιμοποιήθηκαν ως ζώα φάρμας.
Είναι τέτοια η ανατομία τους όμως, και ο εντελώς αθλητικός σωματότυπός τους, που κάποια αρρωστημένα «ανθρώπινα» μυαλά στις Ηνωμένες Πωλιτείες Αμερικής, άρχισαν να τα χρησιμοποιούν στις κυνομαχίες (φρόντισαν μάλιστα να τα κάνουν να φαίνονται αρκετά άγρια κόβωντας τα αυτιά και τις ουρές τους) απ’ όπου έγιναν και διάσημα ως σκυλιά-δολοφόνοι.
Κι όμως δεν είναι.
Ο χαρακτήρας των Πίτμπουλ στην πραγματικότητα είναι ευγενικός, ήρεμος και με μια ιδιαίτερα αναπτυγμένη αίσθηση για να ικανοποιεί το αφεντικό του. Ξέρει τι σημαίνει να είναι «προστάτης οικογένειας», είναι ακόμα και παιχνιδιάρικα με τα παιδιά (γιατί τα ίδια μένουν για πάντα παιδιά).
Γιατί βγαίνουν άγρια;
Γιατί οι άνθρωποι που έχουν τέτοια ζώα, σπάνια μπαίνουν στον κόπο να μορφωθούν λιγάκι για την ψυχοσύνθεσή τους. Μα τι λέω… Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως τα ζώα δεν έχουν καν ψυχοσύνθεση.
Τέτοιοι λοιπόν ιδιοκτήτες δεν ξέρουν πως όταν τα Πίτμπουλ στρεσάρονται (όταν π.χ. τα κρατούν κλειδωμένα, τα χτυπούν ή τα απειλούν με αντικείμενα) αυτομάτως γίνονται επιθετικά. Η ιδέα ότι «σκύλος είναι, δεν καταλαβαίνει» είναι πέρα για πέρα λάθος. Και καταλαβαίνει και αντιδρά.
Ο ιδιοκτήτης λοιπόν που είναι συνειδητοποιημένος θα φροντίσει να συμπεριφερθεί ανάλογα στο ζώο του. Και αυτό το ζώο, δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσει πρόβλημα. Και επειδή έχουν γίνει έρευνες και συγκρίσεις με άλλα ζώα, ας πούμε και αυτό. Τα Λαμπραντόρ, που γενικά θεωρούνται ήρεμα σκυλιά και κατάλληλα για παιδιά, δαγκώνουν σε ποσοστό 13,3% ενώ τα Πίτμπουλ στο 8.4%. Χμμμ… αυτό κι αν πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις. Είναι κρίμα να καταδικάζεται μια ολόκληρη ράτσα. Στις Η.Π.Α. έχει απαγορευτεί η αναπαραγωγή της ράτσας γιατί έχει κριθεί ως επικίνδυνη (θα τραβήξω τις κοτσίδες μου… και είναι αυτοί που φταίνε για την «ρετσινιά» που έχει δοθεί στα Πίτμπουλ!!!!).
Ας μάθουμε να συμπεριφερόμαστε στα ζώα όπως τα αξίζει. Και να είστε σίγουροι πως ξέρουν πολύ καλά να ανταποδίδουν την αγάπη που τους δείχνετε.
Και μια ιδιαίτερη παράκληση. Αν δεν είστε σίγουροι για κάτι, μην το θεωρείτε δεδομένο. Και μην γίνεστε ιδιοκτήτες ζώων, αν δεν είστε έτοιμοι να αναλάβετε τις ευθύνες σας.
Facebook Theodora Sutenresu
Αναρτήθηκε απο adespoto.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου