Το περασµένο φθινόπωρο, ενώ πραγµατοποιούσαν πεζή περιπολία στη Μάρτζα, ένα προπύργιο των Ταλιµπάν στο Αφγανιστάν... Αµερικανοί πεζοναύτες πυροβόλησαν και σκότωσαν µια θανάσιµη απειλή: έναν αδέσποτο σκύλο ο οποίος έκανε το λάθος να επιτεθεί στο λαµπραντόρ ριτρίβερ της περιπόλου.
Ο διοικητής του λόχου, λοχαγός Μάνιουελ Ζεπέντα, παραµένει αµετανόητος. Αν το λαµπραντόρ των πεζοναυτών είχε τραυµατιστεί, οι πεζοναύτες θα είχαν χάσει το πιο δυνατό τους όπλο για τον εντοπισµό βοµβών τοποθετηµένων στην άκρη του δρόµου –και θα είχαν καλέσει ένα ελικόπτερο πρώτων βοηθειών, όπως ακριβώς θα έκαναν και για έναν άνθρωπο. «Θεωρούµε τον σκύλο έναν ακόµα πεζοναύτη», λέει ο λοχαγός Ζεπέντα. Η αποκάλυψη πως ανάµεσα στην οµάδα των Navy SEALS, που σκότωσαν αρχές του µήνα τον Οσάµα Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν, ήταν και ένας τετράποδος κοµάντος έχει σηκώσει στις ΗΠΑ µεγάλο κύµα ενδιαφέροντος για τους στρατιωτικούς σκύλους, που υπηρετούν την πατρίδα από τον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο και αναπτύσσονται τώρα µαζικά στο Αφγανιστάν.
Από το καλοκαίρι τα αµερικανικά στρατεύµατα θα αρχίσουν να επιστρέφουν στις ΗΠΑ. Ολο και περισσότεροι σκύλοι όµως ακολουθούν την αντίστροφη διαδροµή. Το 2007, οι πεζοναύτες ξεκίνησαν ένα πιλοτικό πρόγραµµα στο Αφγανιστάν µε εννέα εκπαιδευµένους στον εντοπισµό εκρηκτικών σκύλους – ο αριθµός αυτός έχει ήδη φτάσει τους 350 και αναµένεται να αυξηθεί στους 650 έως το τέλος του έτους. Συνολικά, υπάρχουν σήµερα 2.700 µάχιµοι σκύλοι στον αµερικανικό στρατό. Πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεµβρίου ήταν 1.800.
Οι σκύλοι χρησιµοποιούνται για προστασία, καταδιώξεις, ιχνηλάτηση καθώς και έρευνα και διάσωση, ο στρατός όµως βασίζεται ολοένα και περισ σότερο πάνω τους για την ανίχνευση των αυτοσχέδιων βοµβών που προκαλούν και τις περισσότερες απώλειες µεταξύ των αµερικανών στρατιωτών. Προς το παρόν, κανείς δεν τα καταφέρνει καλύτερα, ούτε άνθρωπος ούτε τεχνολογία.
Ράτσες
Οι πλέον προσφιλείς ράτσες στον στρατό είναι ο γερµανικός ποιµενικός και ο βελγικός ποιµενικός – ή µαλινουά. Αλλά οι πεζοναύτες στο Αφγανιστάν χρησιµοποιούν καθαρόαιµα λαµπραντόρ ριτρίβερ για τη δυνατή τους όσφρηση και τον µη επιθετικό, πρόθυµο χαρακτήρα τους. Εκπαιδευµένα λαµπραντόρ συνοδεύουν σήµερα πολλές πεζές περιπολίες στην επαρχία Χελµάντ, περπατώντας πάντα, χωρίς λουρί, κάπου 100 βήµατα µπροστά ως ανιχνευτές βοµβών. Το κόστος της εκπαίδευσης και της συντήρησής τους είναι υψηλό, φτάνει ακόµα και τα 40.000 δολάρια – 28.000 ευρώ. Στο τέλος µιας κοπιαστικής ηµέρας, εντούτοις, µερικές φορές το λαµπραντόρ παραµένει… λαµπραντόρ.
Την περασµένη άνοιξη, στη διάρκεια περιπολίας στο Γκαρµσίρ της επαρχίας Χελµάντ, ο Τάνγκο οδηγούσε µια µικρή οµάδα πεζοναυτών σε έναν χωµατόδροµο, όταν ξαφνικά έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να κουνάει την ουρά – σηµάδι πως είχε εντοπίσει κοντά εκρηκτικά. Η περίπολος πάγωσε, οι πυροτεχνουργοί άρχισαν τις έρευνες. Βόµβα δεν βρέθηκε και η περίπολος συνέχισε τον δρόµο της. Στην επιστροφή όµως ο σκύλος, εξουθενωµένος από τη ζέστη, εγκατέλειψε τα καθήκοντά του και πήδηξε σε ένα αρδευτικό κανάλι να δροσιστεί. Ενας πεζοναύτης αναγκάστηκε να πηδήξει κι αυτός µέσα και να τον βγάλει – βρίζοντας – σηκωτό.
Οµως οι δεσµοί που αναπτύσσονται στη µάχη ανάµεσα στα λαµπραντόρ και τους χειριστές τους είναι πολύ ισχυροί. Τον περασµένο ∆εκέµβριο, ένας 20χρονος δεκανέας, ο Κόλτον Ρασκ, σκοτώθηκε στη Χελµάντ από τα πυρά ελεύθερου σκοπευτή. Ο αγαπηµένος του σύντροφος, ένα τρίχρονο µαύρο λαµπραντόρ ονόµατι Ελι, κουλουριάστηκε πάνω του και έµεινε εκεί. Ο Ελι συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα από τον στρατό. Τον υιοθέτησαν τον Φεβρουάριο οι γονείς του δεκανέα Ντάρελ και Κάθι Ρασκ.
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ
